قدام ديروز وزارت ورزش در برپايي جشن صعود به جام جهاني در ورزشگاه بزرگ آزادي نمود عيني بازي با افكار عمومي و مهم‌تر از آن ناديده گرفتن حافظه تاريخي مردم ايران توسط دولت بود. آقايان دولت‌نشين و مخصوصا اهالي وزارت ورزش ديروز گويا فراموش كرده بودند كه چه رفتاري با فدراسيون فوتبال و تيم ملي در چند ماه اخير داشتند. آنها حتما يادشان مانده چند ماه پيش را كه به هر دري زدند علي كفاشيان رئيس فدراسيون فوتبال نشود.
نمي‌دانم وزير ورزش و اهالي دولت چرا حالا تا به اين حد خود را دوست و نزديك به فوتبال نشان مي‌دهند در حالي كه تا چند روز پيش آب را به طور كامل به روي فدراسيون فوتبال بسته و حتي حاضر نبودند كم ترين امكانات مالي را در اختيار آنها بگذارند. مطمئنا اين رفتار چيزي جز مصادره ذوق، شوق و جشن مردم توسط دولت نيست. خوشبختانه مردم ما به آن حد از عقلانيت و بلوغ فكري رسيده‌اند كه تحليل صحيحي از رفتار سياسي دولت داشته باشند. بي‌شك سكوهاي خالي ديروز استاديوم پير آزادي بزرگ‌ترين و كوبنده‌ترين پاسخ به نگاه سياسي دولتي‌ها بود.
آنها با اين انديشه كه به بهانه صعود غرورآفرين تيم ملي به جام جهاني صدها هزارنفر را به استاديوم كشانده و اين صعود تاريخي را به نام خود مصادره مي‌كنند چنين جشني را تدارك ديدند غافل از اين كه مردم ما در مجلس بزمي كه دولت پشت آن باشد و نگاه سياسي بر آن حاكم شود حاضر نخواهند شد. نمونه عيني آن هم جشن بزرگي بود كه در شب صعود تيم ملي به جام جهاني به شكلي خود جوش كوچه‌ها و خيابان‌هاي پايتخت و شهر به شهر و روستا به روستاي ايران عزيز را فرا گرفت.
شكي نيست صعود به جام جهاني و حضور در بزرگ‌ترين فستيوال فوتبالي دنيا افتخاري بزرگ است و هيچ‌كس توان زير سوال بردن آن را ندارد اما اين اصلا نمي‌تواند دليل خوبي بر توانمندي دولت ما باشد. من اين را نشات‌گرفته از ذوق و انگيزه بي حد و حصر بازيكنان تيم ملي و البته توانمندي و علاقه‌مندي مردم ايران مي‌دانم. مطمئنا اگر بخواهيم بعد از اين موفقيت قدردان كسي باشيم قطعا آن دولت و وزارت ورزش نخواهد بود و بايد احترام گذاشت به فدراسيون فوتبال كه نهادي است مردم نهاد و كاملا غير دولتي.
در اينجا مي‌خواهم اشاره‌اي داشته باشم به حماسه سياسي‌اي كه مردم ايران در روز ۲۴ خرداد رقم زدند. مردم ما در اين روز «نه» بزرگي گفتند به همه افراط گري و انحصار طلبي آنهايي كه همه چيز را براي خود مي خواهند. جشن ديروز دولتي‌ها در استاديوم آزادي هم دقيقا اعتراض ديگري بود به رفتار انحصارطلبانه مسئولان، دولت و وزارت ورزش.
به عبارتي مردم با تحريم جشن سياسي دولتي‌ها و خالي گذاشتن سكوهاي استاديوم آزادي خيلي شفاف و واضح به متوليان دولت پيام دادند كه تحمل نگاه افراطي و انحصارطلبانه دولت را ندارند. اميد كه رئيس جمهور منتخب يازدهم كه خوشبختانه مورد اقبال اكثريت مردم بوده و با شعار اعتدال و ميانه‌روي به روي كار آمده با نگاهي تازه به ورزش حمايت خود را از اين بخش در معناي واقعي نشان دهد و بر عكس سال‌هاي گذشته فقط شعارگونه عمل نكند.
نكته پاياني اين يادداشت را به بزرگ‌ترين شعار دولت مهرورز آقاي احمدي‌نژاد در حوزه ورزش اختصاص مي‌دهم. شايد آقايان حافظه ضعيفي داشته باشند اما اي كاش مديران ارشد دولت به مردم پاسخ مي‌گفتند چرا هيچ‌گاه در دولت بزرگوارشان نتوانستند شعار خصوصي‌سازي استقلال و پرسپوليس(هر هوادار يك سهم) كه با توسل به آن پيش از انتخابات سال ۸۸ بخشي از راي مردم را به نفع خود جمع كردند را عملي كنند.
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: